Proroctwo świętego arcybiskupa Malachiasza wskazuje na Franciszka bezimiennie, jakby odmawiając mu urzędu

pierwsze wydanie drukiem proroctwa – Arnoldo Wion, Lignum Vitae, 1595, zdjęcie: wikipedia

Do całego mnóstwa ludzkich tekstów, analiz i przemyśleń dotyczących pontyfikatu Franciszka należałoby dodać także te, które pochodzą z boskiego objawienia i stanowią przez to nadprzyrodzone źródła interpretacji jego poczynań. Jednym z ważniejszych i bardziej znanych Bożych przesłań dotyczących Franciszka jest z pewnością XII-wieczne proroctwo spisane przez świętego arcybiskupa Malachiasza, w którym znajdujemy między innymi listę wszystkich mających nastąpić papieży i antypapieży. Franciszek pojawia się na tej liście jako przedostatni i na dodatek w zupełnie odmienny sposób od pozostałych.

Starodawne wydanie proroctwa budziło już wiele kontrowersji i niektórzy uważają je za falsyfikat. Nie sposób tutaj omówić wszystkich tych wątpliwości i dać im odpowiednie odpowiedzi. Wielu już to czyniło. Warto tylko napomnieć, że proroctwo trafnie opisuje przepowiedziane przez siebie dla nas już minione pontyfikaty. Choćby mimo wszystko ktoś chciał je podważać, a nawet z wielką niechęcią i obelgami je zwalczał, tak zacięta krytyka byłaby tylko potwierdzeniem prawdziwości tego proroctwa. Tak czy inaczej każdy katolik ma prawo w nie wierzyć. Zobaczy więc, co to proroctwo mówi nam o Franciszku.    

 

Papieże do Benedykta XVI

Proroctwo, wymieniając papieży, posługuje się symbolicznymi imionami. Dopasowanie tych imion do pontyfikatów nie budzi kontrowersji, jest powszechna zgoda interpretatorów, ponieważ imiona wyliczane są w kolejności, jako następujące po sobie.

Wymienić można tutaj choćby ostatnich papieży:

Paſtor & nauta. (Pasterz i żeglarz.) – Jan XXIII
Papież ten może być określony mianem pasterza i żeglarza, gdyż poprzez zwołanie Soboru Watykańskiego II chciał wskazać Kościołowi drogę Jego odnowy i kierunek, w którym powinien zmierzać. Poza tym przed swoim wyborem na Stolicę Piotrową był patriarchą Wenecji, miasta nadmorskiego, w którym podróżuje się łódkami.

Flos florum. (Kwiat kwiatów.) – Paweł VI
Proroctwo odnosi się do charakteru jego pontyfikatu, subtelnej, delikatnej jak najbardziej delikatny kwiat,  drażliwej posługi w bardzo trudnych czasach.
Poza tym Paweł VI miał w herbie kwiaty.

De medietate lunæ. (W połowie przebiegu księżyca.) – Jan Paweł I
Jest to nawiązanie do krótkiego czasu trwania tego pontyfikatu, porównywalnego z czasem obiegu księżyca dookoła ziemi. W zależności od tego jak liczyć, Jan Paweł I mógł zarówno wstąpić na tron papieski jak i umrzeć w połowie przebiegu księżyca. Poza tym umarł na dzień przed połową księżyca.

De labore solis. (O pracy słońca.) – Jan Paweł II
Święty papież Polak wykonał niesamowitą pracę na rzecz utrwalenia i obrony Nauczania Kościoła, odbył liczne pielgrzymki, napisał ogrom tekstów i wygłosił liczne przemówienia. Była to kapłańska praca dla zbawienia ludzi czyniona jawnie, wobec świata, „w świetle słońca”, przed mającą nadejść godziną ciemności. Papież pielgrzymował po ziemi i tak jak słońce wędruje była to ogromna praca.
Niektórzy odnoszą te słowa także do zaćmienia słońca, które miało miejsce zarówno w dniu narodzin jak i śmierci papieża.

Gloria oliuæ. (Chwała oliwki.) – Benedykt XVI
Niektórzy tłumaczą to imię przez odniesienie do Oliwietów, jednego z zakonów założonych na regule benedyktyńskiej, napisanej przez patrona papieża Benedykta. Oliwka jest też symbolem pokoju i pojednania, wprowadzanego w sposób szczególny przez papieża Benedykta XV, ze względu na którego kard. Ratzinger wybrał to imię.
Być może proroctwo to odnosi się także do tego, co jeszcze czeka papieża emeryta Benedykta.

Czasami wyjaśnienia sentencji dotyczące papieży różnią się – nie ma to jednak wpływu na powszechnie przyjmowane przyporządkowanie pontyfikatów do imion.

 

Ostatnie dwie osoby

Tajemnicze pozostają jednak dwa ostatnie akapity proroctwa.

Przedostatni:

In p[er]ſecutione. extrema S.R.E. ſedebit.
Będzie siedział (zasiądzie) podczas największego prześladowania Św. K. Rz. [Świętego Kościoła Rzymskiego].

Ostatni:

Petrus Romanus, qui paſcet oues in multis tribulationibus: quibus tranſactis ciuitas ſepticollis diruetur, & Iudex tremẽdus iudicabit populum ſuum. Finis.
Piotr Rzymianin, który będzie pasł owce podczas wielu ucisków, a kiedy te rzeczy dokonają się, miasto siedmiu wzgórz [tzn. Rzym] zostanie zburzone i straszliwy Sędzia będzie sądził swój lud. Koniec.

 

Niewłaściwe łączenie akapitów

Ostatnie akapity proroctwa św. Malachiasza

Przede wszystkim trzeba przyznać, że byłoby rzeczą zupełnie niewłaściwą, jak to się czasami czyni w nieporadnych wydaniach, łączenie tych dwóch ostatnich akapitów w jeden. Powodem takiej jakże niesłusznej decyzji może być na przykład niedbałość, pobieżna lektura, trudność pojęcia łacińskiej konstrukcji zdaniowej, chęć uproszczenia tekstu dla czytelnika, a także zagadkowość i niezrozumiałość tych wersów.

Jest to jednak, jak widzimy, zupełnie bez podstaw, ponieważ w pierwszym oryginalnym wydaniu mamy wyraźne dwa oddzielne akapity. Każdy nowy papież wprowadzany jest od nowego akapitu i jego tajemnicze imię kończy się kropką. Także akapit przedostatni dotyczący Franciszka bardzo wyraźnie kończy się kropką. Dopiero od nowego wersu przedstawia się kolejną osobę. Co więcej, widzimy, że tekst danego akapitu, poza pierwszą linijką, posiada wcięcie, co łatwo wpływa na wyróżnienie od pozostałych akapitów (osób).

Czasem spotykane używanie numerów przy papieżach zostało wprowadzone w dalszych wydaniach, w oryginale tego nie znajdujemy.

 

Franciszek – akapit przedostatni

Osoba następująca po Benedykcie XVI wprowadzona jest bez imienia, po prostu przez ukazanie czynności, którą wykonuje (siedzenie). Imię wskazuje na godność i na charakter. Pozbawienie kogoś imienia jest zabiegiem bardzo drastycznym, to jakby odebranie komuś należnej mu czci i pozbawieniem przysługujących mu praw.

Franciszek wedle proroctwa po prostu „będzie siedział (zasiądzie)”. Siedzenie wyraźnie odnosi się w przypadku papieża do tronu Piotrowego. Samo siedzenie jednak – tak bezimiennie wprowadzone tutaj w proroctwie – jakby zawiera w sobie brak istotnego elementu papiestwa – siedzenie jest to bowiem czynność czysto zewnętrzna. Jest to wskazanie jakby tylko na techniczną, władczą stronę wykonywania urzędu, tak więc ma tutaj wyraźny negatywne wydźwięk.

Wskazane w proroctwie dodatkowe okoliczności – prześladowanie Kościoła – tylko pogarszają ten negatywny wydźwięk „siedzenia”. Gdy cały Kościół będzie przechodził największe z możliwych prześladowanie, to osoba, o której tutaj mowa, będzie majestatycznie, bez imienia, siedzieć na tronie Piotrowym.

 

Piotr Rzymianin – akapit ostatni

Piotr Rzymianin jest postacią na wskroś tajemniczą.

Godność i imię Piotra, pierwszego papieża, jest wielka. Nikt z papieży w historii nie zdecydował nazwać się Piotrem (II). Choć symbolicznie każdego papieża można określać Piotrem naszych czasów, to faktycznie papież o imieniu Piotr był i jest jeden.

Czy ostatni akapit omawianego proroctwa nie czyniłby odniesienia do św. Piotra, prawdziwego oryginalnego Apostoła Jezusa? Czy właśnie w czasie domniemanego w proroctwie anty-pontyfikatu Franciszka Piotr Apostoł nie mógłby rządzić swoim Kościołem z Niebios w sposób duchowy?

A może jest to jednak kolejny papież, który dopiero nadejdzie albo osoba, która pełnoprawnie będzie pełnić urząd Piotrowy, urząd Rzymskiego najwyższego kapłana?