Franciszek przypisuje Maryi grzech, haniebnie nawiązując do Jana Pawła II

Na wielu obrazach katolickich Maryja depcze węża, mając go pod swoimi stopami na znak zwycięstwa nad grzechem i  złem. Maryja jest też absolutnie bezgrzeszna, pełna łaski.

Słowa Franciszka są skandaliczne. Depczą cała mariologię Kościoła katolickiego, przeinaczają naukę świętych, stanowią bluźnierstwo wobec świętości Matki Jezusa.

W homilii w domu św. Marty z 20 grudnia 2013 roku Franciszek otwarcie dopuszcza możliwość jej grzechu, przypisuje Maryi grzeszne pragnienie powiedzenia Bogu, że jest kłamcą i oszustem.    

„Ewangelia nic nam nie mówi: czy [Maryja] wypowiedziała jakieś słowo, czy nie … Milczała, ale w swoim sercu jak wiele rzeczy powiedziała Panu! „Ty, tego dnia (…) powiedziałeś mi, że będę wielka; Ty mi powiedziałeś, że dałeś Mu Tron ​​Dawida, jego praojca, że będzie królował na zawsze i to już tutaj widzę„. Matka Boża była ludzka! A być może miała chęć [pragnienie, ochotę] powiedzieć: „Kłamstwa! Zostałam oszukana [zwiedziona]!” Jan Paweł II powiedział to, mówiąc o Maryi w tym momencie. Ale Ona, w swoim milczeniu ukryła tajemnicę, że nie rozumiała, i przez tę ciszę pozwoliła tajemnicy wzrastać i kwitnąć w nadziei„.

(“Il Vangelo non ci dice nulla: se ha detto una parola o no… Era silenziosa, ma dentro il suo cuore, quante cose diceva al Signore! ‘Tu, quel giorno – questo è quello che abbiamo letto – mi hai detto che sarà grande; tu mi ha detto che gli avresti dato il Trono di Davide, suo padre, che avrebbe regnato per sempre e adesso lo vedo lì!’. La Madonna era umana! E forse aveva la voglia di dire: ‘Bugie! Sono stata ingannata!’: Giovanni Paolo II diceva questo, parlando della Madonna in quel momento. Ma Lei, col silenzio, ha coperto il mistero che non capiva e con questo silenzio ha lasciato che questo mistero potesse crescere e fiorire nella speranza”.)

 

Pragnienie, chęć czy ochota – przypisywana Maryi – jest czymś, co jest ludzkie, jest ludzkim uczuciem bądź zamiarem. Nie ma potrzeby wikłać się tutaj w sprawy psychologii i antropologii, w sprawy rozróżniania, klasyfikowania tych ludzkich przeżyć. Wystarczy jak stwierdzimy, że jest to ludzkie. Franciszek nawet wprost to wprowadza, bo w zdaniu wcześniej stwierdza: „Matka Boża była ludzka”.

Jest rzeczą jak najbardziej zrozumiałą, że Matka Boża była człowiekiem z krwi i kości, była kobietą, żyła doskonałością człowieczeństwa (w łasce). Jest jednak rzeczą wręcz bluźnierczą przypisywać Jej pragnienia czy chęci, które są przeciwko Bogu. W całym swoim człowieczeństwie, jak naucza Kościół, Maryja nie popełniła najmniejszego grzechu. Nie miała nawet niewielkiego, minimalnego grzesznego pragnienia ani dążenia. była pełna łaski. Jest to rzecz, o której bardzo wyraźnie mówi teologia.

Pragnienie, chęć powiedzenia Bogu, że kłamie albo że oszukuje jest jednak przecież ewidentnym grzechem. Powstałe w sercu skierowane przeciw Bogu: „Kłamstwa! Zostałam oszukana!”, choćby w minimalnym stopniu, jest ewidentnym grzechem, słabością, sprzeciwem – ludzką chęcią, pragnieniem obarczenia Boga winą, za to co się dzieje. Choć Maryja sama przechodziła wiele cierpień, niektórzy mówią, że nawet przez tyle, co Chrystus, to we wszystkim pokornie zgadzała się na wolę Boga, tak samo jak Chrystus, wiedząc, że dobro zawsze zatriumfuje nad złem, bez buntu i wątpliwości w wierze. W Jej sercu zawsze była łaska i miłość, zero grzechu. Nawet jeśli przychodziły na nią pokusy (wątpliwe, ale jest to skomplikowane zagadnienie teologiczne) i „trudne myślenie”, przez Jej serce w żaden najmniejszy sposób nie mogła przejść myśl bluźniercza wobec Boga, powątpiewanie w wierze i próba obarczenia Go winą. Tak, dla nas to wydaje się ludzkie i normalne, mieć czasem w cierpieniach chęć powiedzenia Bogu „dość!”, ale Maryja w Swoim człowieczeństwie była bez najmniejszego grzechu, w pełni poddana Bogu we wszystkim, co czasem trudno nam sobie wyobrazić. Jest to nieprawdopodobna tajemnica Jej milczenia i modlitewnego dialogu wewnętrznego z Trójcą.

Franciszek w tym zdaniu także dodaje wyrażenie „być może”. Nie zmienia to jednak faktu, że neguje nauczanie Kościoła – samo dopuszczenie bowiem możliwości negacji danej prawdy wiary i niewykluczenie sytuacji, która wprost się jej sprzeciwia, jest już porzuceniem tej prawdy. Na przykład gdybyśmy chcieli powiedzieć: być może Jezus nie był Bogiem. To samo odnosi się tutaj do Maryi: być może grzeszyła w sercu, tak? Zgodnie z tym, w co Kościół wierzy, Maryja nie mogła mieć grzesznych pragnień i chęci, jakiegokolwiek rodzaju. Tego typu myśl czy pragnienie nie gościło nigdy w Jej sercu. Sprawa wewnętrznego dialogu Maryi z Bogiem wymyka się naszemu pojmowaniu. Franciszek butnie wkracza tutaj w serce Maryi, w bardzo delikatne sprawy Jej modlitwy, czyniąc przy tym horrendalny błąd – skandaliczny błąd przypisywania Maryi konkretnego wykroczenia przeciwnego Jej świętości, wierze, bezgrzeszności i Bogu.

Na dodatek Franciszek stwierdza, że Jan Paweł II powiedział podobnie. W jakiej wypowiedzi jednak Jan Paweł II mówił o sprzeciwie czy buncie Maryi wobec Boga? O wątpliwościach w Jej wierze? O tym, że oskarżała go (choćby nawet tylko w sercu) o kłamstwa i oszustwo? Jan Paweł II mówił wielokrotnie coś dokładnie przeciwnego – wskazywał, że Maryja była poddana Bogu absolutnie we wszystkim, doskonale pełniąc jego wolę. Na przykład w Redemptoris Mater (18):

(…) A oto, stojąc u stóp Krzyża, Maryja jest świadkiem całkowitego, po ludzku biorąc, zaprzeczenia tych słów. Jej Syn kona na tym drzewie jako skazaniec. „Wzgardzony i odepchnięty przez ludzi, Mąż boleści (…) wzgardzony tak, iż miano Go za nic (…) zdruzgotany” (por. Iz 53, 3-5). Jakże wielkie, jak heroiczne jest wówczas posłuszeństwo wiary, które Maryja okazuje wobec „niezbadanych wyroków” Boga! Jakże bez reszty „powierza siebie Bogu”, „okazując pełną uległość rozumu i woli” wobec Tego, którego „drogi są niezbadane” (por. Rz 11, 33)! A zarazem: jak potężne jest działanie łaski w Jej duszy, jak przenikliwy wpływ Ducha Świętego, Jego światła i mocy!

 

 

[fragmenty homilii Franciszka po włosku, ^^^http://www.news.va/it/news/il-papa-il-mistero-del-nostro-incontro-con-dio-si, tłumaczenie własne (brak dostępnego w Internecie polskiego tłumaczenia)]