Jakieś wyznanie wiary jest nam niepotrzebne? – zafałszowanie źródła uczynków miłosierdzia

W homilii na uroczystość Chrystusa Króla (ustanowioną przez papieża Pawła VI na ostatnią niedzielę roku liturgicznego, która przypadła teraz 23 listopada), papież Franciszek powiedział:

„Zbawienie nie zaczyna się od wyznania królewskiego majestatu Chrystusa, ale od naśladowania dzieł miłosierdzia, za pośrednictwem których zbudował On Królestwo„.

Zdanie to, choć wpleciono w dalsze piękne rozważania na temat uczynków miłosierdzia, jest wyraźną deformacją nauczania Kościoła. W bardzo subtelny sposób przekręca sens zależności pomiędzy wiarą i wypływającymi z niej uczynkami. Trudno uznać to za nieumiejętność – wszystko na to wskazuje, że jest to wyraźnie wprowadzane przestawienie akcentów, jakże ważnych i żywotnych dla wiary katolickiej.    

Jak relacjonuje Radio Watykańskie, Franciszek powiedział:

„Zbawienie nie zaczyna się od wyznania królewskiego majestatu Chrystusa, ale od naśladowania dzieł miłosierdzia, za pośrednictwem których zbudował On Królestwo – mówił Ojciec Święty. – Kto ich dokonuje, ukazuje, że przyjął królewski majestat Jezusa, bo uczynił miejsce w swoim sercu na Bożą miłość. O zmierzchu życia będziemy sądzeni z miłości, z bliskości i czułości wobec braci. Od tego będzie zależeć nasze wejście lub nie do królestwa Bożego, nasze znalezienie się po jednej bądź po drugiej stronie. Jezus dzięki swemu zwycięstwu otworzył nam swoje królestwo, ale od każdego nas zależy wejście tam, poczynając już od tego życia, bo królestwo zaczyna się już teraz, gdy w konkretny sposób stajemy się bliscy bratu, który pragnie chleba, odzienia, gościny, solidarności, katechezy. I jeśli naprawdę umiłujemy tego brata czy siostrę, będziemy umieli podzielić się z nimi tym, co mamy najcenniejsze, czyli samym Jezusem i Jego Ewangelią”.
 

Cały ten akapit w ogólności jest pięknym rozważaniem na temat uczynków miłosierdzia. Można by wprawdzie także w nim pokazać pewne miejsca, które są symptomatyczne, ale skoncentrujmy się na pierwszym pogrubionym tutaj zdaniu.

Trzeba przyznać, że zbawienie, jak naucza Kościół, zaczyna się od wiary, a nie od uczynków. Uczynki są czymś dalszym, co powinno wypływać z prawdziwej wiary. To wiara pierwszorzędnie prowadzi do zbawienia.

 

„Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że JEZUS JEST PANEM, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych – osiągniesz zbawienie.” (Rz 10,9)

 

„Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony.” (Mk 16,16)

 

Owszem, „wiara bez uczynków jest martwa” i prawdziwa wiara prowadzi do uczynków miłosierdzia, ale powtórzmy raz jeszcze, po przywołaniu dokumentujących to fragmentów Pisma, zbawienie zaczyna się od wiary, i dopiero w dalszej kolejności wymaga uczynków (por. Jk 2,14-26)!

 

Ktoś mógłby powiedzieć, że przecież nie trzeba wyznawać królewskiego majestatu Chrystusa, że nie to jest najważniejsze. Tymczasem nie jest to prawdą, bo przeciwnie, w akcie wiary wyznajemy naszą zgodę na wszystko, w co naucza Kościół. jak pisze św. Tomasz z Akwinu, „jeśli w kwestii prawd nauczanych przez Kościół ktoś wybiera, w co wierzyć, i odrzuca to, co decyduje się odrzucić, nie przyjmuje dalej nauczania Kościoła jako nieomylnej zasady, ale swoją własną wolę” (Summa Theologiae, II, II, 5, 3).

 

Trzeba więc powiedzieć, że przed uczynkami miłosierdzia należy wyznać całą prawdę wiary, trzeba mocno wejść w swoją wiarę, przezywać ja i głęboko się modlić się , by czynić prawdziwe dzieła miłosierdzia. Inaczej będziemy mieli do czynienia z próżną aktywnością, a nie zbawiennym działaniem, nie prawdziwymi uczynkami wypływającymi z wiary. Są może słuszną aktywnością, ale nie przynoszą nam zbawienia w wierze.

 

Co więcej, by odnieść się do pogrubionego tutaj cytatu, póki co w pełni Chrystus nie zbudował jeszcze Królestwa, Buduje je najpierw w naszych sercach i przede wszystkim przez wiarę. Powiedzieć, że Chrystus buduje wiarę przez uczynki miłosierdzia, pomniejszając znaczenie samych prawd wiary, jakiejkolwiek z nich, na przykład o królewskim majestacie Chrystusa, albo konieczności ich wyznawania, jest głębokim zafałszowaniem nauczania Kościoła.

 

Jak można podejrzewać, niniejsza wypowiedź mieści się w ramach strategii wprowadzenia uczynków miłosierdzia przy jednoczesnym odrzuceniu prawd wiary. A to trzeba trzymać i tamtego nie zaniechać!

 

Trzeba więc wyznać królewską godność Chrystusa – że Jest Panem nad Panami i Bogiem – bo inaczej mogą być wielkie problemy ze zbawieniem, choćbyśmy czynili wiele zewnętrznego dobra, bo nie będziemy mieć prawdziwej zbawiennej wiary. Byłby to czysto świecki aktywizm, a nie działająca w nas wiara.

 

Trzeba byłoby więc powiedzieć: uwierz w Chrystusa, wyznaj jego królewski majestat i działaj poprzez uczynki miłosierdzia, które rozeznajesz dla siebie poprzez wiarę, a nie przeciwstawiać jedno drugiemu, jak czyni to Franciszek.

 
 
(źródło: ^^^http://pl.radiovaticana.va/news/2014/11/23/watykan:_kanonizacja_w_uroczysto
%C5%9B%C4%87_chrystusa_kr%C3%B3la_/pol-837659)