Kolejna herezja Franciszka – ukazanie kary śmierci jako czegoś absolutnie przeciwnego miłości bliźniego i niedopuszczalnego

W liście do Federico Mayor, prezydenta „Międzynarodowej komisji przeciwko karze śmierci”, datowanym na 20 marca bieżącego roku, Franciszek uznaje karę śmierci za coś absolutnie niedopuszczalnego:

„Kara śmierci jest przeciwna znaczeniu ‚humanitas’ [człowieczeństwu] i Bożemu miłosierdziu, które powinno być modelem sprawiedliwości ludzkiej”.

Tymczasem Katechizm jasno stwierdza coś przeciwnego:

„Kiedy tożsamość i odpowiedzialność winowajcy są w pełni udowodnione, tradycyjne nauczanie Kościoła nie wyklucza zastosowania kary śmierci, jeśli jest ona jedynym dostępnym sposobem skutecznej ochrony ludzkiego życia przed niesprawiedliwym napastnikiem” (pkt 2267).    

Franciszek w liście wspomina także o swojej wcześniejszej wypowiedzi z października minionego roku i przytacza jej fragment: „kara śmierci wskazuje na zaprzeczenie miłości nieprzyjaciół, głoszonej w Ewangelii”.

Gdyby wypowiedź papieża stanowiła tylko opinię na temat potrzeby stosowalności kary śmierci dzisiaj, w dzisiejszym świecie, nie byłoby problemu i można byłoby się z nią zgodzić, przytaczając nawet tezy Katechizmu: „Istotnie dzisiaj, biorąc pod uwagę możliwości, jakimi dysponuje państwo, aby skutecznie ukarać zbrodnię i unieszkodliwić tego, kto ją popełnił, nie odbierając mu ostatecznie możliwości skruchy, przypadki absolutnej konieczności usunięcia winowajcy „są bardzo rzadkie, a być może już nie zdarzają się wcale” (pkt 2267).

Problem jest jednak taki, że Franciszek w swoich słowach idzie dalej i wypowiada tezy na temat moralności, które posiadają charakter ogólny. Nie jest to już ocena konkretnej sytuacji, stosowalności kary śmierci dzisiaj, ale wyrokowanie o moralności kary śmierci jako takiej, i trzeba tutaj przyznać, Franciszek rozmija się już z Magisterium. Możemy bowiem wyobrazić sobie sytuacje, na przykład w społeczeństwach pierwotnych czy mniej zorganizowanych, w których kara śmierci byłaby konieczna, by chronić życie pozostałych obywateli – tak jak wspomina wyżej Katechizm. Czy nie należałoby uśmiercić patologicznego kryminalistę albo zorganizowana grupę morderców, co rusz zabijających niewinne dzieci i matki, jeśli nie byłoby innego sposobu powstrzymania ich? Choć trzeba byłoby się raczej zgodzić, że zasadniczo dzisiaj należałoby dążyć do ograniczenia i zniesienia kary śmierci, ze względu na dostępne środki zaradcze i ochronne przeciwko mordercom, to jednak nauczanie Kościoła posiada charakter uniwersalny i nie można opinii o kazusach mieszać z tezami o charakterze ogólnym, mającymi różne zastosowanie w różnych przypadkach.

Także Jan Paweł II nie wyklucza kara śmierci w przypadkach absolutnej konieczności: „[wymiar i jakość kary] nie powinny sięgać do najwyższego wymiaru, czyli do odebrania życia przestępcy, poza przypadkami absolutnej konieczności, to znaczy gdy nie ma innych sposobów obrony społeczeństwa” (Evangelium vitae, pkt 56). Tym samym stwierdza, że kara śmierci w szczególnych przypadkach jest dopuszczalna.

Zasadniczy problem leży w ścisłości wypowiedzi papieża. Wątpliwe jednak, by w liście tak wyrafinowanym w argumenty i teologię, Franciszek nie dostrzegał jak przeinacza i nadwyręża kategorię miłości bliźniego i człowieczeństwa.

Zabieg Franciszka jest bardzo sprytny, ponieważ odwołuje się do powszechnego i chyba słusznego mniemania dotyczącego kary śmieci oraz do rozczulonych uczuć miłosiernych i cukierkowatego rozumienia miłości, podzielanego przez większość społeczeństwa. Franciszek idzie jednak o krok za daleko, przeinaczając ogólną naukę moralną.

Jeśli w jednym wypadku Franciszek pozwala sobie na przeinaczanie nauki Kościoła – czy nie posunie się dalej? Zabieg bardzo subtelny, trafia w czuły punkt opinii publicznej (po co?). ale czy prawda nie jest najważniejsza?

(źródła: list Franciszka (j. ang.), Katechizm Kościoła, Evangelium Vitae)