Intencje, osądzanie, jawne herezje. Kim jest Franciszek?

Ten post będzie nieco inny. Franciszek ostatnio mówi dużo różnych dziwnych rzeczy o Lutrze, reformacji, homoseksualistach… i zasługuje to wszystko na osobną uwagę, ale teraz nie będzie wprost o tym.

Gdy się przegląda internet i różne portale, widzi się rozmaite wpisy i przeciwstawne opinie na temat Franciszka. Blogi, komentarze, twittery, facebooki, fora itd. Cała gama różnorakich wypowiedzi. Normalne.

Chciałbym jednak przestrzec przed dwiema rzeczami. Niby proste, ale warto zwrócić na to uwagę – przed osądzaniem osób i wyrokowaniem o intencjach oraz przed zbyt prostym wskazywaniem na herezje. Jak to się ma wszystko do Franciszka?  

Pierwsza rzecz. Możemy badać i osądzać czyny, postawy, opinie, zachowania – co do ich treści – ale lepiej nie osądzać człowieka. Zachęcam do rozwagi w słowach. Możemy mówić, że coś jest według nas błędne, ale jaki jest stosunek człowieka do głoszonego przez niego błędu – to już trudno zgadywać. Na ile robi to świadomie i jaki ma zamysł.

Tym bardziej, gdy chcemy się odnieść do Franciszka. Powiedzieć: to, co mówi, nie ma sensu; mówi rzeczy nieprawdziwe, teorie, które głosi, rozmijają się ze zdrowym rozsądkiem i sam oddala się od nauczania Kościoła – to wszytko mieści się w granicach rzeczowej krytyki, gdy się argumentuje za tym.

Ale powiedzieć: to jest człowiek, którego intencje są złe, działa specjalnie i celowo na szkodę Kościoła. To jest już bardzo mocna teza.

Z drugiej strony jednak, czy nie można powiedzieć: Stalin działał na szkodę Polski? Hitler miał złe intencje wobec narodu polskiego?

Niektóre rzeczy stają się z dnia na dzień coraz bardziej ewidentne.

Pan Jezus ma prawo osądzić człowieka. Ale czy my mamy prawo? Nie bardzo. Ale oczywiście możemy mieć przekonanie – czasem może się ono w nas rodzić spontanicznie – że druga osoba postępuje świadomie w celu zniszczenia czegoś i nawet mamy prawo wyrazić takie swoje wątpliwości i podejrzenia, i pytać o prawdę. Jak najbardziej istnieją takie sytuacje, że ktoś świadomie i celowo niszczy dobro.

Mówiąc szczerze, ja nie wierzę, że Franciszek chce dobra Kościoła katolickiego rozumianego jako prawdziwy tradycyjny Kościół katolicki. Jestem przekonany, że to wszystko, co robi, to przemyślany zabieg, by przeinaczyć to, co jest autentyczną wiarą katolicką. By poprowadzić Kościół na tory liberalizmu i odstępstwa od wiary. Jaka jego jest w tym świadomość – Bóg to wie.

Jest różnica pomiędzy postawą: 1. jestem liberałem, bo uważam, że taka jest prawda (czyli ktoś jest w błędzie, myśląc, że taka jest prawda o nauczaniu Kościoła), a postawą: 2. wiem czego naucza lub tradycyjnie nauczał Kościół, ale ponieważ nie dbam o to albo wiem lepiej, będę z tym walczył dla innego jakiegoś wydumanego dobra. Jestem jeszcze postawa diabelska: 3. wiem, gdzie jest prawda, co jest dobrem, ale mam utwierdzoną złą wolę i chcę wszystkich zaprowadzić do piekła ze sobą. Wielu dziś nie wierzy w piekło i w to, że diabeł krąży koło nas i chce nas świadomie i celowo zaprowadzić do piekła podstępem i kłamstwem.

Wyrazić swoje przekonania mamy prawo – choćby ze względu na dobro Kościoła. Cały czas jednak musimy je kwestionować i poddawać w wątpliwość. Jak każdą inna prawdę i opinię, by dotrzeć do prawdy. Musimy szukać zrozumienia i rozważać przeciwstawne racje. Mając nawet takie mocne podejrzenia czy przekonania, nie możemy osądzać w sercu, to znaczy nie możemy wydawać wyroków, że ktoś pójdzie do piekła. Osądzanie zostawmy Panu Bogu. Serce powinno być czyste przed Panem, choć rodzą się w nim takie przekonania, i prosić o oświecenie. Co nie znaczy, z drugiej strony, wychwalać albo być naiwnym. Mogą zaistnieć takie sytuacje, kiedy ktoś chce świadomie coś zniszczyć albo się czemuś przeciwstawić, i mamy prawo podejrzewać, że tak może być w rzeczywistości. Po prostu zastanawiamy się nad sensem i logiką wydarzeń i szukamy zrozumienia.

I druga rzecz. Wskazywanie na herezje. Jakże modne staje się to dzisiaj na różnych blogach, stronach czy w komentarzach, by wytknąć komuś herezję. Tymczasem nie jest to taka prosta sprawa. Herezja – pogląd sprzeczny z nauczaniem Kościoła – nie jest łatwa do jednoznacznego wykazania.

Po pierwsze – trzeba brać pod uwagę kontekst i inne wypowiedzi. Po drugie – zwrócić uwagę na język, jakim się ktoś posługuje (metaforyczny, opisowy itd.) – mało kto posługuje się łacińskimi frazami dogmatycznymi. Co innego jeszcze poszukiwanie w wierze albo błąd nieświadomy. Prawdziwy odstępca od wiary będzie unikał z początku sformułowań radykalnych, heretyckich, bo wie, że są sprzeczne z tym, co było mówione dotychczas, i będzie wprowadzał zamęt przez łagodne stwierdzenia, by krok po kroku mówić coraz mocniej.

Jakże mnie to drażni, jak widzę głupkowate wpisy w internecie, które wyrywają czyjąś wypowiedź z kontekstu, przykładają miarę uczonego teologa, by popisać się znajomością jakieś formuły kościelnej, i zarzucają wprost herezję – a nie zechcą spojrzeć na możliwe inne interpretacje. Ludzie, rozumu trochę. Oskarżysz kogoś o herezję, nie mając wiedzy i na swojej miałkiej analizie teologicznej, a Bóg Cię osądzi według swoich kryteriów w dniu sądu. Ważmy słowa.

Nie tylko mowa tylko o Franciszku, który bardzo przemyślnie konstruuje swoje tezy, ale na przykład o wypowiedziach różnych hierarchów, o wyrywkach z różnych objawień prywatnych bez zgłębiania się w temat itd.

Gdzie jest prawda? Na kolana przed Najświętszy Sakrament i tam prosić o łaskę pokory i zrozumienia! Do siebie to mówię w pierwszej kolejności.

Chcę po prostu zachęcić do rozwagi i wnikliwego przyglądania się rzeczywistości, bez pochopnego wyrokowania. Nie wnikania w serca człowieka, tylko mówienie o słuszności czynów i wypowiedzi, i nie zarzucania herezji bez należytej wiedzy, kompetencji i zastanowienia się. Po zastanowieniu się i przemodleniu sprawy mamy jednak prawo wyrażać nawet mocniejsze sądy, biorąc odpowiedzialność za słowo.

Kim jest Franciszek? Wrzucę linka do dawnego postu o trzech hipotezach: Kim naprawdę jest Franciszek? Trzy hipotezy