Franciszek wzywa do spowiedzi z grzechów przeciwko środowisku naturalnemu. Co w tym złego?

W swoim orędziu na światowy dzień modlitwy o ochronę środowiska – 1 września – Franciszek wezwał do wyznawania grzechów przeciwko naturze stworzonej przez Boga. Ale co w tym złego?

 

Z punktu 4. Zmiana kursu:

Rachunek sumienia, skrucha i wyznanie grzechów Ojcu bogatemu w miłosierdzie prowadzą do mocnego postanowienia, by zmienić swoje życie. A to musi być przełożone na konkretne postawy i zachowania okazujące więcej szacunku dla stworzenia, jak na przykład oszczędne używanie plastiku i papieru, nie marnowanie wody, żywności i energii elektrycznej, segregacja odpadów, troska o inne istoty żywe, używania transportu publicznego i wspólne korzystanie z samochodu przez kilka osób, i tak dalej (por. Enc. Laudato si’, 211). Nie wolno nam uwierzyć, że wysiłki te są zbyt małe, by poprawić świat. Działania takie „zapoczątkowują w łonie tej ziemi dobro, które ma zawsze tendencję do rozprzestrzeniania się, czasami niedostrzegalnie” (tamże, 212) i zachęcają „do prorockiego i kontemplatywnego stylu życia, zdolnego do głębokiej radości, unikając obsesji na tle konsumpcji” (tamże, 222).

Samo w sobie dbanie o środowisko naturalne jest pożądane i nie jest złą rzeczą. Ale w wykonaniu Franciszka niepokojące są na przykład takie tendencje:

1. Dbanie o ochronę środowiska zyskuje więcej miejsca w praktyce w nauczaniu Franciszka niż walka z grzechem i konieczność wyzwolenia się z niego (kładzie się większy nacisk na przyrodę niż łaskę, a grzechy przeciwko naturze wylicza się bardzo szczegółowo). Podkreśla się zgubne konsekwencje niszczenia natury, natomiast mało mówi się – nikt o tym nie słyszy – o zgubnych konsekwencjach niszczenia łaski przez grzech, gdy to powinno być pierwszoplanowe.
Szkoda na przykład, że tego typu słowa o „zmianie kursu” nie padły nigdy z ust Franciszka w odniesieniu do grzechu niewierności w małżeństwie i do tworzenia nowych związków, gdzie mamy raczej próbę wybielania grzechu cudzołóstwa.

2. Nie głosi się Chrystusa, który jest zbawieniem wszystkich ludzi, w całej Jego pełni, to znaczy nie przedstawia się światu prawdy głoszonej przez Kościół katolicki jako autentycznie objawionej przez Boga, tylko chce się poprawić świat wysiłkami względem przyrody, uczynić sobie samemu świat lepszym. Przestawienie akcentów i misji Kościoła. Odstępstwo od wiary rozdziera Kościół, ale o wierności depozytowi wiary katolickiej to raczej nie usłyszymy… Za to trzeba dokarmiać ptaszki.

3. Przedstawiane przez Franciszka poglądy, jak się wydaje – to wymaga dokładnej analizy – dryfują w kierunku pewnego wykrzywionego podejścia do natury. Franciszek na przykład nie mówił nigdy o coraz powszechniejszym dzisiaj niekatolickim wegetarianizmie (gdy ktoś podejmuje wegetarianizm nie z przyczyn zdrowotnych czy innych, ale z miłosiernych uczuć do zwierząt, bo zwierzę też cierpi…). Nie mówi o tym, że czasami uczynienie sobie ziemi poddaną wymaga drastycznych metod działania. Niebezpiecznie koresponduje to z duchem niechrześcijańskiego pacyfizmu (według którego nigdy nie wolno użyć przemocy nawet w obronie własnej, a przecież handel bronią według Franciszka to grzech) i panteistycznego kultu matki natury. Powoli osuwamy się z teocentryzmu oraz nawet słusznego antropocentryzmu (takiego, który twierdzi, że w relacji z naturą należy raczej koncentrować się na człowieku) na niechrześcijańskie czynienie z natury w praktyce Boga.  Bardzo pięknie Franciszek idzie w tym wszystkim w tym samym kierunku co świat, tylko polewa sosem religijnym. Znajduje płaszczyznę dialogu ze światem i politykami. Jakie to piękne. O aborcji chyba nic im nie powie, że to jest pierwszy grzech przeciwko życiu. Budowanie więzi ze światem zamiast głoszenia niewygodnej ewangelicznej prawdy (przestawienie akcentów – temu, co jest ważniejsze, poświęca się mniej miejsca).

4. Czy kiedyś Franciszek wspomni o Bogu, który jest władcą przyrody także dzisiaj? I o tym, że to z ręki Bożej mogą przyjść katastrofy naturalne, bo to Bóg włada nad światem. Bardzo łatwo popaść w horyzont czysto naturalny, spłycając Boga do roli poezji, transcendentnego Stworzyciela i dawcy prawa (tak jakby w tej chwili nie działał przez przyrodę i łaskę), tak jakby teraz był nieobecny i nie miał wpływu na przyrodę, nie panował nad nią, jakby ona nie była mu poddana i od niego zależna. Czy to nie grzech sprawia, że przyroda się buntuje? Czy świat łaski nie ma wpływu na świat natury? Jeśli teraz Bóg dopuściłby na świat zdecydowanie większe katastrofy takiego czy innego rodzaju, jako kary służące przypomnieniu światu o Nim i o potrzebie życia łaską – uczynił tak kiedyś w skrajnej sytuacji przez potop – gotowe będzie łatwe wytłumaczenie – nie grzech winny złu, ale brak recyklingu. Bez recyklingu nie poprawimy świata nie wykreujemy spontanicznego, rodzącego się z natury dobra.

5. Środowisko nie równa się stworzenie. Ochrona stworzenia, to przede wszystkim ochrona przed złem, diabłem i grzechem. Ochrona środowiska to dbanie o czystość i harmonię przyrody. Nieświadome pomylenie pojęć? Nieumiejętny dobór słów?

 

Źródło: ^^^http://papiez.wiara.pl/doc/3422484.Badzmy-milosierni-wobec-naszego-wspolnego-domu