Dlaczego coraz więcej księży nie lubi papieża Franciszka?

TheSpectator, D. Thompson, 14.02.2017

Zasłynął w świecie jako nieustraszony reformator, jednak niektórzy kwestionują jego zdolność do rozsądnej oceny sytuacji.

2 stycznia Watykan opublikował list papieża do biskupów, w którym przypomniał im o zasadzie zerowej tolerancji wobec przypadków wykorzystywania seksualnego nieletnich. Następnego dnia w amerykańskim czasopiśmie Week ukazał się artykuł o „Don Mercedesie” – o. Mauro Inzolim, włoskim księdzu ze słabością do drogich samochodów i małoletnich chłopców.

W 2012 papież Benedykt XVI nałożył na Inzoliego suspensę, zakazując mu sprawowania czynności kapłańskich i noszenia sutanny, lecz dwa lata później został on przywrócony do służby kapłańskiej przez papieża Franciszka, który nakazał mu trzymać się z dala od nieletnich.

Jednak ostatecznie włoskie władze cywilne namierzyły księdza, wielokrotnie dopuszczającego się molestowania nastolatków w konfesjonale. Ubiegłego lata Inzoli został skazany na 4 lata i 9 miesięcy więzienia za pedofilię. Watykan, rzekomo wyznający zasadę zerowej tolerancji, odmówił dostarczenia prokuratorom żądanych dowodów.

Gdyby papież Benedykt XVI wykazał się taką hipokryzją wobec księdza-pedofila, nie uszłoby mu to płazem: zamiast dobrowolnie ustąpić, straciłby pewnie swój urząd.

Tymczasem większość światowych mediów przypięła Franciszkowi etykietkę nieustraszonego reformatora, walczącego z watykańską mafią, pedofilami i „fundamentalistami”. Dzięki takiej reputacji papiescy sojusznicy mieli ułatwione zadanie, by nazwisko Inzoliego nie wypłynęło w mediach anglojęzycznych – aż do ostatniego tygodnia.

Lecz opinia publiczna może ulec zmianie w 2017. Przez ponad dwa lata wpływowi katolicy skakali sobie do gardeł z powodu planu – skrycie popieranego przez papieża – by pozwolić rozwodnikom i osobom w nowych związkach na przyjmowanie komunii. Świeckie media, traktowały te wydarzania jako „wewnątrzzakładową” sprawę. I nic dziwnego – ciężko zrobić chwytliwy nagłówek z kontrowersji, nad której istotą biedzą się nawet teologowie.

Jednak pod koniec roku zamieszanie nad kwestią komunii zaczęło zahaczać o inne kontrowersje, co razem dało asumpt do stawiania pytań nie tylko o trafność papieskiego osądu, ale także o jego stan umysłowy.

Człowiek, który obejmując urząd papieski wydawał się być ujmująco nieformalny – płacąc samemu za pobyt w hotelu, odmawiając zamieszkania w Pałacu Apostolskim, wykonując niespodziewane telefony do różnych osób – teraz budzi trochę mniej sympatii.

Zerwał z papieską tradycją o wiele bardziej istotną niż mieszkanie w papieskich apartamentach lub podróżowanie limuzyną. Zignorował zwyczaj, że papież, kiedy już zostanie wybrany, przestaje zagłębiać się w meandry kurialnej polityki.

Papież Benedykt respektował tę zasadę. Liberałowie obawiający się, że ‘Rottweiler’ będzie żywił zamierzchłe urazy patrzyli ze  zdumieniem – i ulgą – jak przeobraził się praktycznie w pustelnika. Przyczyniło się to do chaosu w stosunkach między różnymi stronnictwami, który doprowadził do papieskiej rezygnacji – jednak do samego końca Benedykt pozostał „Ojcem Świętym”.

Natomiast za pontyfikatu Franciszka ten tytuł praktycznie wyszedł z użycia wewnątrz Watykanu, przynajmniej podczas codziennych rozmów. A jeśli się go słyszy, to z odcieniem sarkazmu, jak na przykład w wypowiedzi pewnego księdza, niezaliczającego się do wielbicieli tego pontyfikatu: „Jak mądrze mówi Ojciec Święty, wszyscy mamy naturalną tendencję do jedzenia g….”.

Franciszek faktycznie wyraził podobną myśl. W zeszłym miesiącu powiedział mediom, by przestały rozpowszechniać nieprawdziwe historie, ponieważ „ludzie mają tendencję do choroby zwanej koprofagią” – oznaczającą zjadanie ekskrementów.

Dlaczego użył takiego porównania? Tradycjonalistyczny blog Rorate Caeli zasugerował, że „starzenie się lub jakiś problem medyczny” może być przyczyną „ciągłego podenerwowania, urazy, rzucania inwektyw i używania mało kulturalnych słów (co podobno zdarza się coraz częściej w sytuacjach prywatnych).

Lecz znowu jest to opinia strony przeciwnej. Nie ma żadnych dowodów na to, że papież cierpi na jakąś chorobę umysłową. Niemniej wielu watykańskich pracowników mówi o jego wybuchach gniewu, niegrzeczności w stosunku do podwładnych i używaniu mocnego języka.

Potrafi być łagodny, zabawny, współczujący. Lecz ta strona osobowości jest coraz częściej zarezerwowana dla jego bliższych współpracowników i sprzymierzeńców.

Wszyscy papieże mają swoje wąskie grona, to rzecz oczywista. Tym jednak, co różni Franciszka od jego poprzedników, jest charakter zawieranych przez niego sojuszów. Wykorzystuje swoją władzę w bardziej bezwzględny sposób niż, dajmy na to, papież Jan Paweł II, który z pewnością miał w sobie pewną autorytarną skłonność.

„Bergoglio dzieli Kościół na tych, co są z nim i przeciwko niemu – i jeśli sądzi, że należysz do tego drugiego obozu, to będzie cię ścigał” – wyraził się jeden z pracujących w kurii księży.

Zauważmy, że ksiądz ten powiedział o papieżu „Bergoglio”, nawet nie użył imienia „Franciszek”. Wymownym jest fakt, że był on kiedyś gorącym zwolennikiem administracyjnych reform papieża i bynajmniej nie spogląda z nostalgią na pontyfikat Benedykta, którego z kolei obwinia o zaniedbywanie papieskich obowiązków.

Podobnie jak wielu watykańskich pracowników ma już dość zwyczaju Franciszka powtarzającego całej Kurii Rzymskiej, że są oni współczesnymi faryzeuszami – analogia, która zdaje się stawiać argentyńskiego biskupa w roli Jezusa.

Franciszek najwyraźniej wierzy, że rozluźnienie przepisów dotyczących komunii dla katolików pozostających w nieregularnych związkach jest aktem współczucia. Jest to też pogląd postępowych biskupów, którzy go wybrali. Mówi się, że papież realizuje ich program – i to prawda, że jest przychylnie nastawiony do liberalnych żądań wprowadzenia diakonatu kobiet oraz zniesienia celibatu dla księży.

Jednak papież nie jest ich narzędziem. Watykański obserwator przez wiele lat zajmujący ważne stanowisko w Rzymie stwierdził: „Nie tyle przywdział pelerynę liberała, co stworzył swój własny kult osobowości”. Teologiczne zawiłości nudzą go. Osobista lojalność to niemal jego obsesja – „I gdyby kardynałowie starannie zbadali sprawę, odkryliby, że cechowała go nadzwyczajna zdolność tworzenia podziałów wśród argentyńskich jezuitów”.

Nietrudno wychwycić latynoską nutę w sposobie załatwiania spraw i wyrównywania rachunków, rzucającym się w oczy przez ostatnie lata. Większość katolickich biskupów miała Franciszka za prostolinijnego i może ujmująco naiwnego reformatora. Zamiast tego widzą papieża, który jest jednocześnie wojowniczy, czarujący, wybuchowy, idealistyczny oraz mściwy.

Czy ten opis kogoś przypomina? W Rzymie od miesięcy krąży porównanie między Trumpem a Franciszkiem, i to nie tylko wśród papieskich oponentów.

„Nie bierzemy tego tak całkiem poważnie” – twierdzi jeden z informatorów – „Nikt nie sugeruje, że Bergoglio walczy z tymi samymi pokusami ciała co Donald Trump”.

„I jest jeszcze inna różnica. Amerykanie mogą się pozbyć swojego łobuza po czterech latach. Franciszek nie musi starać się o reelekcję na konklawe. I uwierz mi, że na jego szczęście, bo po tej całej niedoli i nonsensach z ostatnich paru lat, przepadłby w pierwszym głosowaniu”.

 

Dziękuję za nadesłane tłumaczenie.
Źródło: ^^^http://www.spectator.co.uk/2017/01/why-more-and-more-priests-cant-stand-pope-francis/