Franciszek w swojej nieporadności i dobrej wierze przyzwala na herezje i świętokradztwa?

Ten post będzie raczej prosty w swojej treści. Chciałbym tylko poddać pod rozwagę jedną myśl, jedną hipotezę. Być może dla niektórych sprawa jest oczywista, ale ja jestem przekonany, że wielu katolików nie brało jeszcze pod uwagę na poważnie tej możliwości, o której zaraz napiszę. Warto uczynić choć krótką refleksję na temat osoby Franciszka i jego planu działania, rozważając także ten jeden szczególny scenariusz. Mówią tutaj o takiej hipotezie, takim scenariuszu, według którego Franciszek ma złą wolę i celowo niszczy dobro i prawdę. Nie upieram się, nie osądzam – zastanawiam się po prostu nad całą sytuacją, działaniami podejmowanymi przez Franciszka i zachęcam do niewykluczania także tej hipotezy. Co mam na myśli?

Od początku swojego pontyfikatu Franciszek nie przestaje zaskakiwać, a jego wypowiedzi i działania często bywają rozumiane i interpretowane na bardzo różne sposoby. Z biegiem czasu kolejni katoliccy publicyści coraz częściej musieli niemalże na siłę tłumaczyć Franciszka w duchu katolickim, w oparciu o wcześniejsze dokumenty Kościoła, to znaczy jego kłopotliwe bądź niezrozumiałe wypowiedzi i postawy ukazywać w świetle ortodoksyjnie katolickim.

Podejrzewam, że większość katolików cały czas tłumaczy sobie te trudności Franciszka – jeśli nie jest zmanipulowana przez liberalny pseudo-katolicyzm i w ogóle je dostrzega – w ten oto sposób: Franciszek może jest nieprecyzyjny i może mógłby powiedzieć coś bardziej konkretniej, może nie zauważył, jak jest odbierany przez ludzi, może za dużo w nim chęci przypodobania się i zyskania sympatii, może nawet popadł w błąd w poszczególnych sprawach, może ma taki swobodny styl bycia i wypowiedzi, może coś mógłby lepiej, ale przecież w istocie to bardzo dobry człowiek, który chce dobra Kościoła, choć może jest niekiedy nieporadny, może sami nie rozumiemy pewnych spraw, które on lepiej widzi, a może i Franciszek czegoś nie rozumie, myśląc, że coś jest katolickie, a w rzeczywistości nie jest itd. Tego typu wyjaśnienia i gdybania możemy mnożyć.

Nie analizuję tutaj już w szczegółach tych wszystkich wątpliwych postaw i wypowiedzi Franciszka – cały blog jest temu poświęcony. Chodzi o istotę sprawy i trzeźwą ocenę tego wszystkiego.

Rozumiem, że trzeba mieć dobrą wiarę w ludzi i nie oskarżać bez podstaw. Rozumiem, że osoba papieża jest w Kościele nie do zastąpienia i należy mu się bezwzględny szacunek i posłuszeństwo, a także obrona ze strony katolików, bo przecież, co dla wielu wydaje się oczywiste i niepodważalne, papież zawsze chce dobra pomimo ewentualnych swoich słabości. Kiedy jednak sprawy idą wyraźnie naprzód w zaskakującym kierunku i mogą być niezrozumiałe, należy wziąć pod uwagę również inne możliwości, także te skrajne – przynajmniej nie wykluczać ich.

Kim jest Franciszek? – pisałem tutaj o trzech możliwych hipotezach.

Chciałbym po prostu raz jeszcze zwrócić uwagę wszystkim, którzy zastanawiają się nad osobą Franciszka, że nie jest wykluczona także najbardziej radykalna opcja. Chodzi o taką możliwość, że Franciszek nie tyle wykazuje jakieś słabości, ale w sposób celowy i świadomy manipuluje katolikami, dążąc do celów, które są niekatolickie, a nawet anty-katolickie. Tak, piszę te słowa z całą świadomością i odpowiedzialnością, bo chodzi mi o taką sytuację, kiedy na najwyższy szczebel w ziemskiej hierarchii Kościoła dostałby się bardzo inteligentny wróg, który umiejętnie prowadziłby sprawy, dążąc do destrukcji struktur wiary i podziału w szeregach wiernych.

Opcja papieża heretyka rozważana jest w Tradycji Kościoła – i dopuszczona! – przez świętych, doktorów Kościoła i papieży, a gdy okoliczności obecnej chwili, obecnej sytuacji czynią ją bardziej prawdopodobną, należałoby także i ją wziąć pod uwagę i rozważyć.

Sytuacja byłaby o tyle szczególna i radykalna, że nie tylko papież popadłby w herezję, albo nawet nie tylko byłby heretykiem od lat i jedynie wprost teraz realizował otwarcie herezje, ale że zostałby posłany przez złego do przemyślnego i stopniowego zniszczenia Kościoła i wie, co robi. W Kościele nie braknie szatańskich wtyk. Bóg mógłby dopuścić także do tego, by najwyższy urząd objął ktoś z armii szatana – czy to przed swoim Powtórnym Przyjściem, chociażby dla ostatecznego oczyszczenia Kościoła, czy to wcześniej dla sobie wiadomych celów, o których nam trudno wyrokować (mogłoby to być jednak choćby zbudowanie od podstaw na nowo pewnych struktur czy sfer w Kościele).

W tej perspektywie celowego niszczenia Kościoła niejasność wypowiedzi Franciszka jest przez niego samego zamierzona, tak by prawowierni katolicy cały czas interpretowali je po katolicku, a ci, którzy chcą wprowadzić do Kościoła odstępstwo do wiary, mieli pretekst do powoływania się na nie. Wtedy przy braku oczywistego opowiedzenia się za prawdą ze strony papieża Kościół dzieliłby się na dwa obozy. Przyzwala się wtedy także na infiltrację Kościoła od wewnątrz i demolkę struktur lokalnych – ona co prawda zawsze może występować, ale przy braku reakcji centrali, albo jej cichym wsparciu, tylko się nasila. W takiej perspektywie wiernym katolikom trudno byłoby wprost sprzeciwić się Franciszkowi, a on się z tego cieszy i tak prowadzi sprawy, jak tylko może, by zjednać wszystkich, dopóki wprost się nie opowiedzą przeciwko niemu i nie przeciwstawią się mu. Trudno jednak jednoznacznie uderzyć w cokolwiek, bo Franciszek unika jak może klarowności, kryje się za niejasnymi wypowiedziami lub decyzjami współpracowników – tymczasem jednak zło i błąd się szerzą.

W tej perspektywie Franciszek czyniłby powolne, ale przemyślane kroki, by wypaczyć nauczanie Kościoła, rozbić jego fundament i doprowadzić do rozproszenia. Kreując się na pokornego, miłosiernego i jakby świętego próbowałby zyskać aprobatę świata, aby przygarnąć świat do tego, co nie będzie już prawdziwą wiarą w Boga, ale humanizmem bez Boga i fałszywym miłosierdziem. Radykalne posunięcia zostawiłby na dalszą przyszłość, kiedy fundament wiary zostanie już podmyty i przebudowany, tak że będą przygotowywane podwaliny pod coś nowego. Zaczyna od szeregu praktycznych drobnych zmian, które wydają się niewinne. Dogmat jest coraz bardziej oddalany na rzecz nowatorskiej praktyki i „świeżego” duszpasterstwa.

W tej perspektywie czekałby nas bardzo trudny czas – czas, w którym prawdziwy Kościół, który trwa mocno w wierze, będzie prześladowany przez tworzący się fałszywy Kościół instytucjonalny i nastąpi odgórne wypaczenie katolicyzmu – jego hybryda z modernizmem i pogaństwem. Prawdziwa wiara przetrwa lokalnie, gdzie duszpasterze i świeccy okażą odwagę i trzeźwość myślenia. Komu uda się jednak zachować prawdziwą wiarę katolicką, zgodną z Tradycją i Ewangelią, kiedy na co dzień słyszymy zwłaszcza na Zachodzie rozliczne błędy przeciwko wierze katolickiej i rozluźnienie moralne, liturgiczne, dyscyplinarne…?

Czy taka perspektywa nie staje się z dnia na dzień coraz bardziej realna? Czy drodzy Czytelnicy tego bloga albo ci, którzy trafili choćby na ten post i doczytali do tego miejsca, zechcą wziąć pod uwagę także tę możliwość – Franciszek niszczy Kościół celowo, w sposób powolny, stopniowy i metodyczny. Powtarzam zdanie ze wstępu: „Nie upieram się, nie osądzam – zastanawiam się po prostu nad całą sytuacją, działaniami podejmowanymi przez Franciszka, i zachęcam do niewykluczania także tej hipotezy”.

A po co czynię te analizy? Nie po to, by osądzać, ale dlatego, że szukam prawdy i próbuję zrozumieć to, co się dzieje. A także po to, by – gdy sprawy zajdą za daleko – łatwiej się Franciszkowi przeciwstawić. A nawet jakby przy całej swojej dobrej wierze tylko popadł w wyraźny błąd i zezwolił albo przynaglał do świętokradztwa, co byłoby do zweryfikowania na forum zewnętrznym, trzeba byłoby wypowiedzieć posłuszeństwo, bo ono ma swoje granice. Jest posłuszeństwem w Chrystusie. Nie rozstrzygając o intencjach, bo skąd możemy o tym wiedzieć z pewnością, są granice, w których możemy się poruszać. Prawda i dobro. Chrystus i Jego nauczanie. Ewangelia. Bóg. Wewnętrzne namaszczenie, które nas poucza o Prawdzie. Objawienie i Tradycja.