Czy Franciszek rozróżnia kryzys wiary oraz próby wiary bądź doświadczenia w wierze?

Niechrześcijański symbol tao

Jakże wielką nieprawdę zawierają słowa Franciszka wypowiedziane dla niemieckiego czasopisma „Die Zeit”, które zostały w nim opublikowane 9 marca. Franciszek twierdzi, że „wiara, która nie przeżywa kryzysów, aby potem na nich wzrastać, jest infantylna”.
Franciszku, nie myl prób i doświadczeń z kryzysami, bo mówiąc, że kryzysy są potrzebne do rozwoju wiary, to tak, jakbyś twierdził, że grzech jest konieczny do świętego życia, a dobro nie może się obyć bez zła!

Powyżej po lewej stronie umieściłem symbol tao z chińskiej filozofii, który mówi między innymi o tym, że zmienność pomiędzy odmiennymi, przeciwstawnymi czynnikami (reprezentowana przez przeciwstawne kolory – biały i czarny) jest koniecznością. Zasada przenoszona na siłę na grunt chrześcijaństwa może doprowadzić do poważnego błędu, że zło jest konieczne dla istnienia dobra.

Proste przytoczenie poglądów Franciszka przekazanych w wywiadzie czasopismu „Die Zeit” zaczerpnięte z wątpliwie katolickiego portalu deon.pl:

[Franciszek] przyznał następnie, że tak jak św. Piotrowi, jemu także nie są obce kryzysy wiary i chwile pustki. „Bez kryzysów nie można wzrastać” – jest przekonany Ojciec Święty. Jego zdaniem, „wiara, która nie przeżywa kryzysów, aby potem na nich wzrastać, jest infantylna”. Przypomniał, że także Piotr zaparł się Jezusa, a mimo to stał się głową Kościoła. Człowiek, który twierdzi, że zawsze jest pewny swych racji, jest w rzeczywistości fundamentalistą. Jezus kocha grzeszników bardziej niż sprawiedliwych (…)

Czy Franciszek uważa, że wiara Matki Najświętszej – a przecież Maryja nie przeżywała kryzysów – jest infantylna? Albo wiara św. Jana czy niewiast, które wiernie trwały przy Krzyżu, idąc wszędzie za Jezusem, jest infantylna, bo nie miały kryzysu i nie zaparły się Jezusa tak, jak zrobił to św. Piotr?
Czy osoby o mocnej wierze, wierze heroicznej, albo osoby, które posiadają dar wiary wlanej, są infantylne w swojej religijności?

Jakże subtelne są te przeinaczenia czynione przez Franciszka! Trzeba sobie zdać sprawę z różnic pomiędzy dwoma pojęciami – kryzysem oraz próbą (doświadczeniem), żeby zobaczyć, jakże nieprawdziwe są słowa Franciszka i jakie w praktyce zgubne przesłanie z nich emanuje.

Tak, to prawda, że dzisiaj przeciętny człowiek w swoje ludzkiej kondycji często posiada jakieś wątpliwości, jakiś stopień niezrozumienia czy kryzysu wiary. To prawda, że wiara musi zostać ugruntowana, by stać się dojrzała. Ale nie jest prawdą, że kryzys – czyli częściowe porzucenia wiary, mocniejsze i trwające przez jakiś czas – jest koniecznym elementem dla wzrostu i rozwoju wiary. Tak mógłby twierdzić ktoś, kto czerpie z filozofii wschodnich, a nie z chrześcijaństwa.

Poza tym jest wątpliwe, czy św. Piotr miał kryzys wiary, czy po prostu pod naciskiem czynników ludzkich i emocji nie był w stanie mocno trwać przy Jezusie – grzech albo niewierność, choć może świadczyć o słabości wiary, jest czymś zupełnie innym niż kryzys. Ponadto św. Piotr dosłownie po chwili zapłakał z żalu, a nie trwał w stanie jakiegoś kryzysu czy rozmydlenia wiary.

Kryzysy wiary wynikają w większości sytuacji z zaniedbania człowieka, z jego porzucenia ćwiczeń duchowych i praktyk religijnych, ze światowego stylu życia, z braku modlitwy itd. Czymś zupełnie innym jest próba wiary – taka na przykład, jaką przechodził Hiob. Wiara musi zostać ugruntowana przez różne czynniki i doświadczenia, ale to nie znaczy, że musi popaść w kryzys!

W katolickiej teologii nie mów się o absolutnej konieczności zła, konieczności kryzysu – tak jak jest to obecne we wschodnich filozofiach, które często mówią, że zmiana przeciwstawnych czynników jest jedynym constans rzeczywistości i musi kiedyś nastąpić, by móc za jakiś powrócić do pierwszego czynnika.

Jest też czym zupełnie innym twierdzić, że wiara może wzrastać dzięki łasce Bożej pomimo doświadczonych kiedyś kryzysów albo kryzysy pozwalają nam zobaczyć naszą słabość i się odbić dzięki łasce Bożej – to jest wychwalać Miłosierdzie Boże, które wyciąga człowieka z jego własnej słabości, a czym innym jest twierdzić, że kryzysy i upadki są konieczne. Wiara może się przecież nasilać poprzez szereg prób, ale niekoniecznie popadać od razu w kryzys. Nie możemy co prawda wzrastać w wierze bez jakiś doświadczeń, ale jak najbardziej możemy bez kryzysów.

Franciszku, nie usprawiedliwiaj się, jeśli masz kryzys wiary, że to było konieczne! Może dlatego nie przeżywasz głębszych prób wiary, jak święci, bo właśnie popadłeś w płytki kryzys!

A może to ów jegomość, przedstawiony na zdjęciu poniżej, którego Franciszek słuchał godzinami, zaszczepił w jego sercu jakże zgubne poglądy zaczerpnięte z filozofii wschodnich?

Więcej o tym było tutaj: Kard. Bergoglio u chińskiego akupunkturzysty lekarza newage

Poza tym źródła mówią, że Franciszek nigdy nie miał dobrych wykładowców: „studia Bergoglio nie mają żadnej istotnej treści. Liturgia u jezuitów była mało ceniona, łacina wykluczona (nikt wśród jezuickich profesorów jej tam nie znał!), a biblistyka sprowadzała się do mydlenia oczu czy nawet bajkopisarstwa” – czytaj więcej: Argentyński prokurator Jack Tollers o Jorge Mario Bergoglio. Może nikt nie nauczył Franciszka dobrze rozróżniać i dlatego tyle u niego przeinaczeń. A może wszystko to świadomie robi?

Źródło słów Franciszka: ^^^http://www.deon.pl/religia/serwis-papieski/aktualnosci-papieskie/art,5448,musimy-sie-zastanowic-nad-mozliwoscia-dopuszczenia-.html