Kardynałowie, którzy wnieśli dubia, a teraz proszą o audiencję, otrzymali odpowiedź od Franciszka

Tak. Otrzymali. Są to kardynałowie R. Burke, C. Caffara, W. Brandmüller i J. Meisner, którzy wnieśli słynne dubia i ostatnio wysłali list do Franciszka z prośbą o spotkanie. Ale odpowiedź została im dana w nieco innej formie niż to kiedyś bywało. Na pisemne wątpliwości w sprawach wiary za starych, dobrych czasów otrzymywało się pisemną odpowiedź. Na prośbę o spotkanie w ważnej sprawie kardynałowie otrzymywali od Namiestnika Chrystusa wyznaczoną datę i godzinę spotkania. W przypadku Franciszka forma jest inna, współczesna. Niemniej odpowiedź została im udzielona – we własnym stylu Franciszka. W poście tłumaczenie krótkiego artykułu z akacatholic.com z wczoraj. Miejscami mocna ironia i mocne twierdzenia. Ale czy to nie w ten sposób właśnie, opisany w artykule, niebezpośrednio, Franciszek chce odpowiedzieć kardynałom?

***

Na otwarciu posiedzenia plenarnego Konferencji Episkopatu Włoch w dniu 22 maja Franciszek prosił zgromadzenie:

„Pierwszy z tych darów [Ducha Świętego], jest już zawarty w convenire in unum [spotykaniu się razem w jedności], z chęcią do dzielenia się czasem, słuchaniem, kreatywnością i pocieszeniem. Mam nadzieję, że te dni będą zapełnione otwartą, pokorną i szczerą konfrontacją. Nie obawiajcie się chwil, gdy powstanie sprzeciw – oddajcie się Duchowi, który otwiera na różnorodność i jedna to, co jest różne, w miłości braterskiej”.

Gdy Jego Pokorność to mówił, prawie miesiąc minął od czasu, kiedy otrzymał list napisany w imieniu czterech braci kardynałów, którzy wcześniej wnieśli dubia, zawierający prośbę o audiencję w celach, cytuję:

– poproszenia o wyjaśnienie pięciu punktów zawartych w dubiach oraz powodów tej prośby,

– [omówienia] sytuacji zamieszania i dezorientacji, szczególnie pośród pasterzy dusz, in primiis [najpierw] proboszczów.

W przeciwieństwie do jego wezwań do „pokornej i szczerą konfrontacji” i „otwarcia na sprzeciw”, wspomniana prośba o audiencję nie została wysłuchana i ze strony Franciszka mamy do czynienia jedynie z milczeniem.

Autor wspomnianego listu, kard. Carlo Caffara, emerytowany arcybiskup Bolonii, był obecny w tym dniu na posiedzeniu, o którym mówimy, a nie ma wątpliwości, że to on, bardziej niż ktokolwiek inny, był zadziwiony wielkością hipokryzji, jaka w tym momencie się ujawniła.

Jest także całkiem prawdopodobne, że kardynał Carlo Caffara bardzo dobrze zrozumiał, że część z rzeczy, które wypowiadał Franciszek, były skierowane dokładnie do niego i trzech innych ubranych na czerwono osób, sprawiających kłopoty, które razem z nim są autorami dubiów.

Na przykład Jego Dwulicowość oświadczył:

„Krok i oddech synodalny odkrył to, kim jesteśmy, a także dynamizm wspólnoty, która ożywia nasze decyzje. Tylko w tej perspektywie możemy naprawdę odnowić nasz program pastoralny i przystosować go do misji Kościoła w dzisiejszym świecie; tylko w ten sposób możemy odnieść się do złożoności tego czasu, dziękując za obrany kurs, zdecydowani, by dalej tak podążać z parrhesia”.

Zrozumieliście Państwo?

Do tych, którzy mają uszy do słuchania, Franciszek mówi szczególnie to:

„<<Amoris Laetitia>> jest owocem procesu synodalnego, który sam jest przejawem darów Ducha Świętego!”

A ona prowokuje decyzje, by skutecznie znieść grzech śmiertelny (AL. 301), by uznać, że wypełnianie Prawa Bożego jest zbyt doniosłe dla niektórych (AL 301) i oskarżyć Boga o proszenie nas, byśmy wytrwali w cudzołóstwie (AL 303) – w ten sposób widzimy odniesienie do „złożoności tego czasu”.

Dlatego bądźmy wdzięczni „za obrany kurs i zdecydowani, by dalej tak podążać z parrhesia”.

Parrhesia – otwarta i szczera mowa.

Innymi słowy, „Amoris Laetitia” jest układem doprowadzonym do skuteczności. Jedyny dialog warty jakiś zmartwień dotyczy tego, jak wdrożyć „program pastoralny”. Jako tako nie oczekujmy audiencji skierowanych na zakłócanie tych wysiłków. Jest teraz na to za późno.

I teraz dalej Franciszek zwraca się do biskupów (a można zastanawiać się, czy być może nawet nawiązał kontakt wzrokowy z kardynałem Caffara), mówiąc:

„W rzeczywistości ta droga jest naznaczona także przez zamknięcia się i opory: nasze niewierności są ciężką hipoteką na koszt dawania świadectwa o depositum fidei [depozycie wiary], a jeszcze bardziej zagrożeniem – takim, które płynie ze świata i jego prześladowań.

(Warto zaznaczyć, że poprzez te słowa Franciszek sugeruje, że „Amoris Laetitia” – której początki poprzez synody zaczynają się bezpośrednio u Ducha Świętego – należy do depozytu wiary.)

Jako tako ludzie tacy jak bracia od dubiów i ci, którzy je popierają – Franciszek potwierdza – są winni nie czegoś innego, ale właśnie niewierności, a to się dokonuje po prostu poprzez zadanie pięciu prostych pytań tak/nie (na które dojrzały człowiek powinien przecież odpowiedzieć!).

Poniżej wyliczam tylko kilka komentarzy uczynionych przez Franciszka, które są w prosty sposób odpowiedzą zarówno na dubia, jak i na prośbę o audiencję wystosowaną przez ich autorów:

– „Jeśli będziemy zachowywać wiarę w zaskakującą inicjatywę Boga, siłę i cierpliwość, a także wierność wyznawcom, nie musimy się obawiać drugiej śmierci” [uwaga, to wydaje się odnosić do tych wyznawców, którzy – uwaga! zaskoczenie – mają władzę do ogłaszania pewnych osób niepodatnymi na winę z racji grzechu śmiertelnego, który z jawnością decydują się wciąż popełniać]

– „Uczmy się porzucać bezużyteczne ambicje i obsesję, abyśmy mogli żyć wciąż pod spojrzeniem Pana…” [odniesienie zarówno do „Boga niespodzianek” i tych ambitnych kardynałów od dubiów]

– „Jesteśmy wystawieni na pokusy zredukowania chrześcijaństwa do szeregu zasad pozbawionych konkretów…” [„konkrety”, ale nie takie jak niezmienne prawdy doktrynalne]

– „Otwórzmy serca na pukanie wiecznego Pielgrzyma, pozwólmy Mu wejść, zasiądźmy z Nim” [to „Pielgrzym” Chrystus, który ewoluuje wraz z nami]

Powinno być teraz oczywiste, że Franciszek odpowiedział na każdą wątpliwość, każde pytanie i każdą prośbę, które powstały w odniesieniu do bluźnierstw i herezji wyłożonych w „Amoris Laetitia”.

Jedyny rzecz, która pozostaje, należy do Boga – powołać wśród kardynałów ludzi, z ziarnkiem gorczycy chrześcijańskiej wiary, aby oznajmili, co nastąpiło:

Jorge Bergoglio okazuje się uporczywym heretykiem, dlatego nie jest członkiem Kościoła, a tym bardziej jego głową.

Czy mogłoby tak być, że list kardynała Caffara został upubliczniony nie jako ostatni wysiłek nacisku na Franciszka, aby odpowiedział, ale – jak twierdzą niektórzy – aby ukazać drogę ludzkości w odniesieniu do tego, co już się dokonało?

Miejmy nadzieję i módlmy się, i podejmujmy wyrzeczenia, aby łaska rozlała się w obfitości pośród wszystkich zatroskanych, tak aby ten bicz na Kościół mógł zostać wkrótce oddalony według świętej Woli Boga.

 

Źródło: ^^^https://akacatholic.com/dubia-cardinals-audience-request-answered/