Prof. Pierantoni: 70% z tych, do których wysłałem maile i którzy są zwolennikami Correctio, odmówiło podpisów z obawy przed konsekwencjami. Jest nas o wiele więcej

Prof. Claudio Pierantoni, Chile, zdjęcie Lifesitenews

Wywiad z profesorem Claudio Pierantonim z Chile o synowskiej korekcie i zbliżającej się schizmie przeprowadziła D. Montagana z Lifesitenews. Profesor posiada dwa doktoraty – z historii chrześcijaństwa oraz z filozofii. Opublikowano po angielsku, 29.10.2017 r. Poniżej zamieszczam tłumaczenie fragmentów.

Na kwietniowej konferencji w Rzymie określił pan obecną sytuację jako „apokaliptyczną”…
I nadal tak uważam, gdyż odnosi się wrażenie, że nie mamy do czynienia z pojedynczym błędem popełnionym przez papieża. Na przykład za pontyfikatu Jana Pawła II zastanawialiśmy się na pojęciem ‘wojny sprawiedliwej’. Gdy doszło do I wojny w Zatoce Perskiej stwierdził on, że żadna wojna nie jest sprawiedliwa. Tymczasem mój przyjaciel
o. Robert Dorado OSA, dyrektor instytutu Augustinianum, w jednym ze swoich artykułów argumentował, że tradycja przewiduje możliwość ‘wojny sprawiedliwej’. Tak nauczali
św. Augustyn, św. Tomasz z Akwinu, oczywiście w oparciu o Pismo Święte. Zatem stwierdzenie papieża wydaje się mało ortodoksyjne. Jednak nikomu nie przyszło do głowy nazwać Jana Pawła II heretykiem. Popełnił jeden błąd, który można było skorygować [aby to zweryfikować, trzeba by zobaczyć dokładne słowa i kontekst wypowiedzi – przyp. mój]. Lecz zupełnie inaczej mają się sprawy, kiedy stajemy w obliczu całkiem odmiennej wizji świata, która z teologicznego i filozoficznego punktu widzenia zdaje się kłócić z katolickim nauczaniem, która skłania się ku modernizmowi, stwierdzając, że doktryna z zasady ulega zmianom, więc to, co nauczało Pismo w I stuleciu, będzie mieć trochę inne znaczenie w XI i jeszcze inne w XXI wieku. Nasuwa się zatem pytanie, jaki dla nas pożytek z Biblii czy z Tradycji?
[…]

Czy sygnatariusze – zarówno księża jak i świeccy uczeni – nie obawiają się, że mogą spotkać się z odwetem za swoje wystąpienie?
Tak, istnieją takie obawy. Słyszałem od wielu osób z katolickich instytutów (w Santiago i innych miejscach), że dostali tego typu pogróżki, i dlatego nie podpisali się pod dokumentem. Słyszałem też, że niektórym z owych 45 sygnatariuszy zakazano podpisywać czegokolwiek więcej pod groźbą utraty stanowiska. Oczywiście, ryzyko zależy od rodzaju instytucji. Niektórzy dostawali ostrzeżenia nie bezpośrednio z Rzymu, ale od miejscowych, którzy czasem chcą być „bardziej papiescy od papieża”.
[…]

Czy zebrani przez pana sygnatariusze reprezentują znacznie większą grupę osób?
Zdecydowanie. Wysłałem dokument do, dajmy na to, 10 osób i 7 z nich odmówiło podpisania z obawy przez konsekwencjami. Niektórzy uważali, że nie są przygotowani na dokonanie bezpośredniej korekty papieża, chociaż zgadzają się co do treści dokumentu. Wiele, naprawdę wiele osób ma podobne przekonania, jest ich o wiele więcej niż tych, którzy złożyli swój podpis. Dlatego błędem jest twierdzić, jak to czynią niektórzy w mediach, że jest to „marginalna” czy „tradycjonalistyczna” inicjatywa. To drugie określenie w ścisłym sensie oznacza osobę, która chodzi jedynie na mszę w rycie nadzwyczajnym (tzn. mszę tradycyjną) lub tego, kto jest zdecydowanie przeciwny II Soborowi Watykańskiemu. Lecz opinie wyrażone w dokumencie to opinie o szerokim zasięgu. Jak zauważył jeden z komentatorów, i wcale nie tych tradycjonalistycznych: „dobrze że, wymienili jedynie 7 herezji, bo jest ich znacznie więcej”.
Jednym z powodów nazwania dokumentu “ultra-tradycjonalistycznym” jest oczywiście fakt, że złożył na nim swój podpis biskup Fellay.
To prawda, że niektórzy sygnatariusze reprezentują tradycjonalistyczną szkołę, lecz nie oznacza to, że stanowisko wyrażone w dokumencie jest samo w sobie tradycjonalistyczne. Postawy, która ma na celu skorygowanie pewnych błędów nie musimy w ten sposób określać. Myślę, że wielu zwyczajnych katolików zrozumie ich powagę, kiedy zacznie się zastanawiać nad tymi błędami.
Korektę można by określić jako konserwatywną, z tym że ‘konserwatyzm’ w Kościele to nie to samo co ‘konserwatyzm’ w brytyjskim parlamencie. Z konserwatyzmem w polityce można dyskutować, gdyż mamy tu do czynienia z prawem ludzkim, a nie z prawdą absolutną. Natomiast w Kościele konserwatyzm oznacza zachowanie tego, co zostało nam przekazane przez samego Chrystusa a następnie przez apostołów. W tym sensie Kościół z konieczności musi być konserwatywny.

Pojawiły się sugestie, że korekta może zniszczyć papiestwo, że może to być diabelski podstęp.
Przeciwnie, myślę, że niebezpieczeństwo diabelskiej sztuczki leży na drodze, którą obrał papież i jego doradcy, przygotowując Amoris Laetitia. Wydanie tej adhortacji przyniosło wielką ujmę autorytetowi papieża. Bez wątpienia jest to najgorszy w historii Kościoła dokument, pod którym widnieje papieski podpis. Nic dziwnego, że ludzie zaczęli się poważnie zastanawiać, czy Franciszek jest prawdziwym papieżem. Wielu ludzi, którzy słusznie uważają papieża za obrońcę Tradycji, pomyślało sobie : ‘To nie może być papież’. Niektórzy zaczęli powątpiewać w papieską nieomylność lub w samo znaczenie tego urzędu. Mój przyjaciel prof. Josef Seifert, zwracając uwagę na jeden z większych problemów w AL, został oskarżony przez swojego arcybiskupa o dyskredytowanie papiestwa. Ale kto tak naprawdę dyskredytuje papiestwo? Powinniśmy najpierw zdecydować, czy wskazany problem rzeczywiście istnieje i jaka jest jego waga.
Myślę, że papież za bardzo ufa jednej grupie ludzi, reprezentujących tylko jedną szkołę teologiczną i polityczną, i to nie wychodzi mu na dobre. Powinien brać pod uwagę różne stanowiska. We Włoszech, Ameryce oraz w innych krajach ludzie patrzą na papieża jak na stronnika pewnej partii. I to właśnie dyskredytuje papiestwo.

Co pana zdaniem miał na myśli Leon XIII, układając modlitwę egzorcyzm do św. Michała, po swym doświadczeniu mistycznej wizji: „W samym Świętym Miejscu, gdzie ustanowiono Stolicę św. Piotra i Tron Prawdy jako światło świata, wyniosą na tron swoją ohydną bezbożność, z niecnym planem, że kiedy uderzą w Pasterza, rozpierzchną się owce”? Czy znany jest panu ten fragment?
Tak, odkryłem go niedługo po publikacji Amoris Laetitia, i byłem zaskoczony, jak trafnie, choć przerażająco, opisuje on obecną sytuację. Nie sądzę, by mógł być dziełem literackiej wyobraźni, to prawdziwe proroctwo, które spełnia się na naszych oczach. Nikt by nie przypuszczał, że kiedykolwiek się spełni (był czas, gdy ów fragment uważano za tak niewiarygodny, że został usunięty z oficjalnego tekstu modlitwy). Myślę jednak, że to, o czym pisał Leon XIII, staje się rzeczywistością.
Chcę zaznaczyć, że nie mówimy tu o moralnym sądzie nad papieżem. Myślę, że zarówno papież jaki i jego doradcy – np. o. Spadaro, którego poznałam jako młodego studenta w Rzymie – to tak naprawdę dobrzy ludzie. Wierzę w ich dobre intencje. Franciszek posiada pewną charyzmę oraz wiele chrześcijańskich cnót, więc wielu ludzi mu wierzy. Ale to właśnie wprowadza jeszcze większe zamieszanie, dlatego za tym wszystkim rzeczywiście kryje się diabelski podstęp.
[…]

Czy obecna sytuacja przypomina czasy herezji ariańskiej oraz postać św. Atanazego?
I to bardzo, gdyż są dwie szkoły, które trudno pogodzić. Mamy dostateczną liczbę wpływowych teologów (zwłaszcza w Niemczech), którzy jednomyślnie twierdzą, że to co uważa się za herezję, jest w rzeczywistości ortodoksją. Tak jak w przypadku dawnych uczonych biskupów ze szkoły Orygenesa, współcześni heretyccy (lub na pół heretyccy) myśliciele cierpią na kompleks wyższości: skłonni są patrzeć na innych z góry jak na zacofanych, podobnie było z postawą wobec biskupów okcydentalnych w czasie herezji ariańskiej. Czasami skromniejsze przygotowanie akademickie jest lepszym sprzymierzeńcem ortodoksji. Zdolnych wychowanków słynnej bądź prestiżowej szkoły zwykle łatwiej zwieść, ponieważ często patrzą na teologię przez pryzmat ludzkich naukowych standardów i mają tendencję do podążania za duchem czasu oraz szkoły, do której należą (np. myśl Karla Rahnera miała w ostatnich latach olbrzymi wpływ) niż do podporządkowania się Tradycji oraz Biblii.

Jaki byłby następny krok po braterskiej korekcie?
Trudno powiedzieć. Zdaje się, że nie ogłoszono jeszcze formalnej korekty z obawy przed schizmą. Ale sądzę, że będzie wprost przeciwnie: jeśli tego nie zrobią, dojdzie do schizmy. Niemówienie o prawdziwej nauce, niekorygowanie błędów z lęku przed schizmą to sprzeczność sama w sobie. Tylko prawda może zjednoczyć. Rozprzestrzeniające się błędy spowodują rozłamy, w parafiach, między biskupami, w całych krajach. Dojdzie do praktycznej schizmy, co zresztą już się dzieje. Jeśli korekta nie nastąpi, będzie tylko gorzej.
Chociaż obrońcy papieża mogą wykpić tę inicjatywę, mówiąc, że sygnatariuszy jest niewielu i należą do nich ultra-konserwatyści i tradycjonaliści, tak naprawdę nieważne, kto się podpisuje, lecz czy to, co zostało podpisane jest prawdą, nieważne, czy zabiera głos bp Fellay czy prezydent IOR. Nowinki dnia przemijają, tylko prawda pozostaje.
Nie uważam, że liczba ma znaczenie. Św. Atanazy był sam na placu. Miał kilku zwolenników, lecz była to garstka. Lecz to, czego bronił jako ortodoksji, przetrwało.

Co mogą zrobić wierni w tej sytuacji?
Myślę, że świeccy mogą odegrać istotną rolę, ponieważ mają większą swobodę działania. Ten dokument może pomóc ludziom lepiej zrozumieć istotę problemu. Ale ciągle wiele jest do zrobienia. Potrzebna jest formacja świeckich Wiele osób nie potrafi ustosunkować się do tej kwestii, ponieważ zabrakło podstawowej formacji. Powinniśmy wykorzystać ten czas, by nauczyć ludzi tego, co zakładamy, że już wiedzą, gdy tymczasem nie wiedzą nic: o naturze Kościoła, roli papieża, jego nieomylności oraz nauce moralnej.

 

P.S. Dziękuję za tłumaczenie. Źródło: ^^^https://www.lifesitenews.com/news/apocalyptic-filial-correction-organizer-warns-of-schism-if-errors-aren