Dr Joseph Shaw: Krytycy „Synowskiego napomnienia” nie mają racji

Tłumaczenie artykułu z LifeSitesNews z 29.09.2017 r.
Dr Joseph Shaw z St. Benet’s Hall, z Oxfordu, rzecznik prasowy inicjatywy Correctio fiialis, która na dzień dzisiejszy zyskała już ponad 200 podpisów osób z tytułami naukowymi lub duchownych.
***

Poparcie, jakie zyskała opublikowana ostatnio „Synowska korekta”, pod którą i ja złożyłem swój podpis, przekroczyło moje skromne oczekiwania. Podpisy pasterzy i pracowników akademickich zaczęły napływać w wielkich ilościach; petycja wyrażająca poparcie dla naszej inicjatywy zyskała już ponad 10 000 podpisów; mówi się o niej zarówno w prasie świeckiej, jak i katolickiej.

Ze strony tych, którzy nie podzielają stanowiska autorów korekty, rzadko mogliśmy usłyszeć głosy będące merytoryczną analizą zagadnienia. W tym miejscu chciałbym krótko omówić trzy poważniejsze próby kontrargumentacji. Odpowiedzi te są w zasadzie powtórzeniem tego samego błędu.

Najpierw przyjrzyjmy się wypowiedzi Stephena Walforda :

Nie wiadomo bardzo od czego zacząć: hipokryzja czy śmieszne oskarżenia Ojca Świętego o herezję. Wskazałbym na hipokryzję.

Hipokrytami nazwiemy tych, których przekonania nie są w zgodzie z wypowiadanymi przez nich słowami, zwłaszcza gdy domagają się od innych przestrzegania zasad, w które sami nie wierzą. Czy Walford naprawdę posądza sygnatariuszy o taką nieuczciwość? Co ich zatem motywuje, jeśli nie wierzą nawet we własne stwierdzenia? Trudno o inny wniosek niż ten, że Walford sam nie wierzy w hipokryzję sygnatariuszy, chyba po prostu lubi używać tego słowa. Sam jego zarzut jest obłudny, skoro nieszczerze posądza innych o wysuwanie nieszczerych zarzutów.

Walford postarał się przedstawić bardziej rzeczowy argument, kiedy zauważył, że w jednym z przypisów do dokumentu korekty pojawia się cytat z konstytucji Pastor aeternus, jednak w okrojonej wersji. Dla Walforda jest to ważny trop, bo przecież wiadomo, że przypisy są najważniejsze w każdym dokumencie. Pominięty kawałek tekstu brzmi następująco:

Stolica Piotrowa zawsze pozostaje nieskażona błędem, zgodnie z boską obietnicą daną przez naszego Pana i Zbawiciela.

Co, zdaniem Walforda, oznacza ten fragment? Rzecz jasna dotyczy dogmatu o nieomylności papieża: ‘nieomylność’ to po prostu ‘nieskażenie błędem’. Czy zatem konstytucja Pater aeternus nakazuje nam myśleć, jak Rex z serialu „Powrót do Brideshed”, że kiedy papież stwierdza: „Pada deszcz”, to musi to być prawda, nawet jeśli żadnego deszczu za oknem nie widać? Nie, w konstytucji Pastor aeternus przedstawiono ograniczone okoliczności, kiedy możemy uznać, że dane słowa papieża opierają się na darze nieomylności.

Czy takie okoliczności zachodzą w przypadku prywatnego listu papieża do jakiegoś biskupa, którego treść przecieknie później do prasy? Czy dotyczą one zgody papieża, być może cichej, na opublikowanie czegoś – powiedzmy wytycznych do Amoris Laetitia, przygotowanych przez maltańskich biskupów – w watykańskiej gazecie? Nie, to nie są przykłady nieomylnego działania urzędu nauczycielskiego Kościoła. To nawet nie jest posługa urzędu nauczycielskiego.

Głównym błędem Walforda jest zatem ignorowanie istoty synowskiej korekty i skupianie się na tym, czego ona nie chce poruszać. Centralny zarzut jej autorów brzmi następująco: papież nie pozostawił nam wiele wątpliwości, jak mamy rozumieć i wprowadzać w życie Amoris, a takie jej rozumienie, do którego nas zachęca, jest w ostatecznym rozrachunku nie do pogodzenia z wiarą. Walford tymczasem oczekiwałby od nich stwierdzenia, że treść Amoris jest jednoznacznie błędna sama w sobie.

Pewne ustępy Amoris mogą wydawać się problematyczne, ale ja sam byłem gotowy odczytywać je w świetle dotychczasowej nauki Kościoła. […] Głównym problemem nie są jednak konkretne sformułowania użyte w adhortacji, lecz sposób ich rozumienia sugerowany nam delikatnie przez Franciszka.

Robert Fastiggi i Dawn Eden Goldstein popełniają ten sam błąd co Walford. Znaleźli oni rzekomą rozbieżność między oficjalnym łacińskim tekstem adhortacji a jego angielskim tłumaczeniem, twierdząc, że to drugie zostało źle zrozumiane przez autorów korekty. To interesujący punkt widzenia, choć w rzeczywistości wielu sygnatariuszy czytało Amoris w tych językach, na które, zdaniem Fastiggiego i Goldstein, adhortacja została lepiej przetłumaczona. Poza tym nie wydaje się, by owa rozbieżność istotnie zmieniała znaczenie danego fragmentu.

Jednakże nie zamierzam zagłębiać się w te wszystkie szczegóły, bo nie w tym rzecz. Nie twierdzimy, że tekstu Amoris nie da się wcisnąć w ramy jako takiej ortodoksji. Twierdzimy natomiast, że Franciszek najwyraźniej nie chce, abyśmy w tej adhortacji w ogóle szukali ortodoksji.

Na koniec Jacob Wood i jego artykuł, w którym zawarł wiele trafnych i pomocnych spostrzeżeń – z wyjątkiem tych, które mówią o korekcie jak o jakimś skandalu. Każdy, kto kocha Kościół za większy skandal uznałby sytuację, gdyby papież promował błąd a wszyscy wierni milczeli. Chyba nie potrzeba rozwodzić się nad tą kwestią.

Lecz końcowy werdykt Wooda w sprawie korekty zdaje się brzmieć następująco:

W żadnym z fragmentów adhortacji przytoczonych przez autorów korekty nie znajdziemy jawnego zaprzeczenia, że osoba świadomie i dobrowolnie dopuszczająca się wielkiego zła odcina się od Bożej łaski.

Wprowadziwszy konieczne rozróżnienie między otwartym głoszeniem przez papieża herezji i propagowaniem jej, Wood nie bierze niestety pod uwagę osobistych działań papieża (wiele z nich wymienionych w korekcie), które sprzyjają takiej interpretacji. I właśnie na tym problemie skupia się ostatecznie korekta.

Jak już wspomniano, reakcje krytyków korekty mają mało wspólnego z rzeczową argumentacją. I nie bez powodu. Nie tylko dlatego, że stoją oni na słabej pozycji, ale też sam akt podejmowania szczegółowej i rzeczowej debaty nad spornymi kwestiami kieruje sprawy na niechciane przez papieża tory. W każdej chwili mógłby on rozwiać wątpliwości, opierając się na powadze swojego nauczycielskiego urzędu. Lecz dwuznaczność ma swoje zalety, gdyż pozwala na różnorodność interpretacji, a jednak cały czas można twierdzić – i słusznie – że nie ogłoszono nic sprzecznego z wiarą. Zdaniem niektórych papieskich obrońców dialog czy odpowiedź na dubia byłyby „pułapką”. W pewnym sensie wyjaśnienie czegokolwiek byłoby potwierdzeniem prymatu teologicznej klarowności, magisterium i zasad.

Jednak strategia unikania wyjaśnień zaczyna zawodzić. Mamy dwóch kardynałów, Müllera i sekretarza stanu kard. Parolina, wzywających Watykan oraz krytyków (takich jak sygnatariusze dokumentu czy kardynałowie od Dubiów) do wspólnego i poważnego zaangażowania się w sprawę. Być może zbliżamy się ku końcowi tej rozgrywki.

 

P.S. Dziękuję za tłumaczenie. Źródło: ^^^https://www.lifesitenews.com/opinion/correctio-filialis-a-response-to-some-critics